دلتنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی
آنچ از غم هجران تو بر جان من است

مولوی

ماه اگر بی تو برآید به دو نیمش بزنند
دولت احمدی و معجزه سبحانی

جلوه بخت تو دل می‌برد از شاه و گدا
چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی

حافظ​

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم
آن توبه‌ی صد ساله به پیمانه شکستیم

از آتش دوزخ نهراسیم که آن شب
ما توبه شکستیم، ولی دل نشکستیم

مولوی

تقویم عمر ماست جهان، هر چه می‌کنیم
بیرون ز دفتر کهن سال و ماه نیست

سختی کشی ز دهر، چو سختی دهی به خلق
در کیفر فلک، غلط و اشتباه نیست

پروین اعتصامی

سیاهی دو چشمانت مرا کشت
درازی دو زلفانت مرا کشت

به قتلم حاجت تیر و کمان نیست
خم ابرو و مژگانت مرا کشت

باباطاهر

گفته بودی که چرا محو تماشای منی
آن‌چنان مات که حتی مژه بر هم نزنی

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

فریدون مشیری

بی روی تو خورشید جهان‌سوز مباد
هم بی تو چراغ عالم‌افروز مباد

با وصل تو کس چو من بدآموز مباد
روزی که تو را نبینم آن روز مباد

رودکی

عشق تو مرا چو خاک ره خواهد کرد
خال تو مرا حال تبه خواهد کرد

زلف تو مرا به باد بر خواهد داد
چشم تو مرا خانه سیه خواهد کرد

عبید زاکانی

حدیث عشق نداند کسی که در همه عمر
به سر نکوفته باشد در سرایی را

خیال در همه عالم برفت و بازآمد
که از حضور تو خوش‌تر ندید جایی را

سعدی